خب با اینکه این بلاگری که چندتا پست قبل گفتم خودش یه اسم مجازی و مستعار داره که باهاش توی وبلاگش مینویسه و با اینکه فکر نمیکنم مشکلی باشه از اینکه اسمشو بیارم ترجیح میدم توی وبلاگ من اسمش دزد کلیه باشه! دزد خوبیم هست! حواسش هست به کلیه آدم فشار نیاد و کلیه آدم آف نخوره!
دیروز دوباره این آقای دزد کلیه رو دیدم و این بار بیشترم گول خوردم و احساس امنیت بیشتری داشتم تازه قرار بود من براش کلاس شهید شناسی بذارم به جاش اون داشت بهم مشاوره میداد: چگونه به کراش خود بگوییم بیا برویم بیرون که متوجه شویم به درد کراش بودن میخوره یا باید درجا آن کراش بشویم ده نمره!
امروزم میخواستم با هاسا برم بیرون ولی دیدم از دیروز صبح مصدومم و کل دیروز اگه دزد کلیه دستمو نمیگرفت فنا میشدم حالا چطوری میخوام با پای مصدوم برم بیرون؟ درسته هاسا هم میتونه دستمو بگیره و مشکلی هم برای رفت و آمد نبود چون با ماشین میومد دنبالم ولییییی من اگه وزنمو بندازم رو هاسا با هم میخوریم زمین (همونطور که قبلا یه بار با هوژین رفتم دربند خوردم زمین اومد نذاره بخورم زمین خودشم افتاد روم
و شانس آوردیم یک آقایی اونجا بود که تونست از خنده نپوکه و بیاد کمک پت و مت) دیگه موندم خونه که شاید پا دردم هم درست شه و فردا که میرم دیدن شیرینک با پای سالم برم، چون دوست ندارم شیرینک بعد این همه وقت غصه پای مصدوم من رو بخوره. (خیلی وقته ندیدمش چون این بچه یک دقیقه سر جاش بند نمیشه که هی میره دبی، بابا یکم ایران باش بخدا که دبی چیزی نداره اونم تو تابستون)
+ شاید مشکل از منه ولی درک نمیکنم چطوری یه عده طرفداری تیم انگلیس رو میکنن! بچه جان آروم بگیر، نمیشه که بگی اوکی چون مامان بابام یک بار زدن تو گوشم من میرم تو تیم قاتلشون که! پس شرافتمون چی میشه؟
